آمدم چیزی نوشتم پاکش کردم،خوب است اینجا هم شروع کردم به سان سور کردن خودم،کاری که یک آدم ضعیف می تواند بکند.
همین شعر از محمود درویش بماند به یادگار بر دیوار اینجا که شاید اگر بعدها به اینجا سر زدم حال این روزهایم یادم باشد:
انا حملنا الحزن اعواما و ماطلع الصباح...
هنوز هم خانه پیدا نکرده ایم،بیشترش به خاطر این است که فعلا دست نگه داشته ایم با این وضعیت!
تلفن را که قطع کردم اشک هایم سرازیر شد.همینقدر بی معنی. اشک هایم گرم بود انگار غمی،چیزی از ناخودآگاهم زبانه میکشید که هی آر یو سیریس؟ یو فرگات آس برو، وی آر رایت هی یر بادی.
نمیدانم دیگر خسته کدام درد باشم و چشم به راهِ کدام امید،در مغز یک چیز و در قلبم چیز دیگری میگذرد به دهانم که میرسند من میشوم تابلوی علامت سکوت بیمارستان ها ،در تمنای یافتن واژه ای برای گفتن تضادها.
مهاجرت کلمه ای که دوای دردم نیست اما بی حسی ای ست تا مدتی که غم دوباره راه خانه ام را پیدا کند.
همه اش مالِ چندوقت پیش است که با یک کامیون آمدند بی هوا یک بار سنگین چند تنی خالی کردند روی قفسه سینه ام ،این بار مال من نبود و نیست ، هیچ کس هم اما، سراغی از آن نمیگیرد، من هم مجبوری باهاش هی این طرف و آن طرف می روم. میروم با بار چند تنی ام می چرخم توی شهر حتی، انگار خودم هم بدم نیامده باشد،می روم بقالی شیر میخرم ،می روم کتابفروشی، میروم به خیابان گز کردن.
ولی همین که میدانم جایی هست که میتوان از هر دری نوشت حتی اگر ننویسم،صِرف بودنِ امکان به من قوت داده همینقدر بیخود احساس بهتری دارم،گرچه هنوز دردهایم را چک کردم سرجایشان هستند ،نگرانی هایم قرص و محکم در دلم رخت شویی شان را باز کرده اند و هنوز پولم و زورم به هیچ چیزی نمی رسد ولی یک فا** اِوری ثینگِ خاصی را دارم بی آنکه بدانم بالفعل میکنم.
هاوس اما جایی است که فقط یک ساختمان است ،به آن تعلق خاطر نداری،کشتارگاهی ست که آدم ها شب ها با حرف هایشان هم را سلاخی می کنند و صبح می روند دنبال کار و بدبختی شان لابد.
ما دنبال یک هوم جمع و جور کوچک بودیم،منتها در این شهر هرچه میگردیم هیچ خانه ای حس هوم بودن ندارد که ندارد، کلا یا نیست یا انقد گران است که اصلا فرض محال داشتیم و می توانستیم برویم بچپیم در آن ،خود خانه با ما غریبی می کرد .
الان دنبال یک عدد هاوس ایم ، که خب خدا روشکر آن هم یافت می نشود.
نمیدانم بعد سالها ، الان وقت نوشتن است یا نه ;این روزها هیچ نمیدانم.اینکه چرا اینجا هم ،ساده است ;دلخوشم به نخوانده شدن.آنقدر هم مسخره که حتی وقتی برای عنوان اسم خواست ،درجا میخواستم ببندم صفحه را و تمام.
در سرم این شعر/وصیت بیژن نجدی ست:
نيمي از سنگها ، صخره ها ، کوهستان را گذاشته ام
با دره هايش ، پياله هاي شير
به خاطر پسرم
نيم دگر کوهستان ، وقف باران است .
دريائي آبي و آرام را با فانوس روشن دريائي
مي بخشم به همسرم .
شب ها ي دريا را
بي آرام ، بي آبي
با دلشوره هاي فانوس دريائي
به دوستان دوران سربازي که حالا پير شده اند .
رودخانه که مي گذرد زير پل
مال تو
دختر پوست کشيده من بر استخوان بلور
که آب ، پيراهنت شود تمام تابستان .
هر مزرعه و درخت
کشتزار و علف را
به کوير بدهيد ، ششدانگ
به دانه هاي شن ، زير آفتاب .
از صداي سه تار من
سبز سبز پاره هاي موسيقي
که ريخته ام در شيشه هاي گلاب و گذاشته ام
روي رف
يک سهم به مثنوي مولانا
دو سهم به " ني " بدهيد .
و مي بخشم به پرندگان
رنگها ، کاشي ها ، گنبدها
به يوزپلنگاني که با من دويده اند
غار و قنديل هاي آهک و تنهائي
و بوي باغچه را
به فصل هايي که مي آيند
بعد از من..
